Binnenkort

Man man man, daar is ie dan eindelijk. Meneer Maarten vond het nu toch echt eens nodig om een blogje te beginnen hoor. Lamlul! Ergens halverwege de vorige eeuw een superpretentieuze hipster-url geclaimd, woor-den-woe-stijn-punt-en-el, en daar zou het wel even op gebeuren. Eerst maar eens een quasi-lollige ontvangstpagina in elkaar ge-html-4.0-d (had onze zogenaamde woordensmid nog geleerd op de Uni). Iets over de nietszeggendheid van binnenkort. De drie toevallige bezoekers die daar ooit op beland zijn hebben waarschijnlijk meteen onraad geroken: in deze uithoek van het web zou op korte termijn de betekenis van het leven niet aan de dag worden gelegd.  De klootzakken!

Goed, eerst maar eens een biertje en wachten op inspiratie, was zo’n beetje de insteek. Op zich geen volkomen van de pot gerukte strategie want meneer schreef zijn meest succesvolle sollicitatiebrieven ook met een half-dronken hoofd. Dat was pak em beet ergens halverwege de jaren ’00. Sindsdien de halve wereld over gezworven, kat gehad, kind gekregen, depressietje hier, burn-outje daar … Daar zit wel tekst in, zou je zeggen. Maar ach, altijd wel een reden om het toetsenbord te sparen. En anders verzinnen we er wel een. Vooral de fabel dat er toch al teveel zelfverklaarde woordkunstenaars op deze wereld rondlopen, dat niemand zit te wachten op het gezwets van nog zo’n figuur dat de diepgang van zijn eigen inzichten overschat, die deed het goed. Hè lekker: gewoon onzekerheid voor onbekwaamheid inruilen en over de successen van anderen heen pissen. Dat zal je leren het zelf te proberen!

Met als onvermijdelijke resultaat een chagrijnige ouwe vent van achtendertig, vol berouw over de verkeerde afslagen die hij nam. Blijkt opeens dat je als vermeend schrijver helemaal geen keuze hebt. Dus hatsjikidee, vooruit met die geit en schrijven maar, de eerste driehonderd woordjes staan alweer op papier. Bier dan maar?